Bakteryjne zapalenie tchawicy jest rzadkie i może dotyczyć dzieci w każdym wieku. Zapalenie tchawicy przyczyny jakie do tego prowadzą? Najczęściej dotyczy to Staphylococcus aureus i paciorkowców beta-hemolizujących grupy A.
Większość dzieci ma objawy infekcji wirusowej dróg oddechowych przez 1 do 3 dni przed wystąpieniem ciężkich objawów stridora i duszności. U kilkorga dzieci początek jest ostry i charakteryzuje się stridorem oddechowym, wysoką gorączką i często obfitą wydzieliną ropną. Rzadko bakteryjne zapalenie tchawicy rozwija się jako powikłanie zadu wirusowego lub intubacji dotchawiczej. Podobnie jak u pacjentów z zapaleniem nagłośni, dziecko może wykazywać znaczną toksyczność i niewydolność oddechową, która może szybko postępować i wymagać intubacji.
Powikłania bakteryjnego zapalenia tchawicy obejmują niedociśnienie, zatrzymanie krążenia i oddechu, odoskrzelowe zapalenie płuc i posocznicę. Zwężenie podgłośniowe wtórne do przedłużonej intubacji jest rzadkie. Większość prawidłowo leczonych dzieci wraca do zdrowia bez następstw.
Diagnoza
• Laryngoskopia bezpośrednia
• Charakterystyczne wyniki badań rentgenowskich
Rozpoznanie bakteryjnego zapalenia tchawicy jest podejrzewane klinicznie i może być potwierdzone przez bezpośrednią laryngoskopię, która ujawnia ropne wydzieliny i stan zapalny w okolicy podgłośniowej z włochatą, ropną błoną, lub w badaniu RTG szyi bocznej, które ujawnia zwężenie podgłośniowe, które może być nieregularne w przeciwieństwie do do symetrycznego zwężenia typowego dla zadu. Laryngoskopię bezpośrednią należy wykonywać w kontrolowanych warunkach, w których w razie potrzeby można szybko utworzyć sztuczne drogi oddechowe.
Leczenie
• Zapewniona odpowiednia droga oddechowa
• Antybiotyki skuteczne przeciwko S. aureus i gatunkom paciorkowców
Leczenie bakteryjnego zapalenia tchawicy w ciężkich przypadkach jest takie samo jak w przypadku zapalenia nagłośni; o ile to możliwe, intubacja dotchawicza powinna być wykonywana w kontrolowanych warunkach przez klinicystę wykwalifikowanego w leczeniu pediatrycznych dróg oddechowych.
Wstępne antybiotyki powinny obejmować gronkowiec złocisty, w tym gronkowiec złocisty oporny na metycylinę (MRSA) oraz gatunki paciorkowców; Wankomycyna dożylna i ceftriakson mogą być odpowiednie empirycznie. Ceftarolina w monoterapii jest rozsądną alternatywą dla tego schematu skojarzonego. Terapia dzieci w stanie krytycznym powinna być prowadzona przez konsultanta znającego lokalne wzorce podatności. Po postawieniu ostatecznej diagnozy mikrobiologicznej zasięg zostaje zawężony i trwa przez ≥ 10 dni.